AVUKAT
21 Mayıs 2014, 12:44

50’li yılların sonları... Atandığı ilçelerde genç ve idealist bir hakim olarak adaleti sağlamaya çalışıyor, bunun için de çoğu zaman çevresindeki güçlerle savaşmak zorunda kalıyordu. Günden güne halk üzerindeki baskısını arttıran hükumetin taraftarlarına mahkemelerde ayrıcalık istenmesi, aba altından sopa gösterip yıldırma çalışmaları yapılması onun vicdanının önüne geçemiyor, cesaretinden bir şey kaybettirmemişti. Ta ki okuduğu gazeteye, dergiye bile karışıldığı ve sırf bunun için soruşturma açıldığı güne kadar.

“Yeter”, demişti kendi kendine, “Sizin memurunuzum ama köleniz olmayacağım. İstifa ediyorum hakimlikten.”

Bu kararı alırken karısına bile sormamıştı. Ne yer, ne içer, neyle geçinir, düşünmemişti. Tek bildiği, güce köle olmamaktı.

Arkadaşlarının da önerisiyle avukatlığa başladı. Kendilerine torpil bulamayan en kızgın iktidar yanlılarının bile dürüstlüğüyle takdirini kazanmış bir avukat olarak yeni mesleğine adım attı. Ne var ki o hala avukat gibi değil, hakim gibi görüyordu kendini. Onun için adalet ve hak yine en ön plandaydı. Geçimi bu nedenle çok gerilerde düşünebiliyordu.

Çeşitli suçlar işlemiş biri, "Saygın ve başarılı bir hukukçudur, beni ancak o kurtarır," diye umutla geliyor ve kendisini savunmasını istiyordu. O, olayı onun ağzından dinliyor, dosyasını inceliyor, başkalarından sorguluyor ve gelen adamı avazı çıktığı kadar azarlıyor, "Sen bu suçları işlemişsin de ne yüzle karşıma geliyorsun," diyerek kovuyordu küçücük yazıhanesinden. Ona göre suçluları savunmak suçlu ile işbirliği yapmaktı...

Kimileri kapısını çalıp durumunu anlattığında da onlara yasalara göre ceza almadan kurtulmalarının mümkün olmadığını ve kim savunursa savunsun sonucun değişmeyeceğini anlatıyor ve böyle bir davayı almak istemediğini, işe yaramayacağı için parasını kabul etmediğini söylüyordu. Büyük umutlarla gelen bu kişiler de mahzun bir şekilde yazıhaneden çıkıyor ve birkaç dükkan yan taraftaki başka avukat yazıhanelerine atıyordu adımlarını. Orada kendilerini karşılayan diğer avukatlar, durumlarının kolay olmadığını ama yine de onları ceza almaktan kurtaracaklarını söyleyerek işi iştahla kabul ediyorlardı.

İyi hukukçu, dürüst avukat olarak ünü günden güne daha da yayılıyor, gelen müvekkil adayları artıyor ama o yine araştırıp, seçip öyle alıyordu. Pek çok kişi haklı olmasına rağmen yoksulluk nedeniyle mahkemeye gitme şansına dahi sahip değilken o, bu kişilerin davalarını açıyor, masraflarını kendi cebinden karşılıyor ve onları savunup kendine görev bildiği adaleti sağlıyordu.

Çevresine yeni taşınmış yeni yetme avukatlar kısa sürede zenginleşip varlık sahibi olurken o her zaman en azla yetinmeye çalışan, zor geçinen biri olarak taşıyordu ailesini sırtında. Sırf bu nedenle zaman zaman evde tartışmalar yaşanıyor, yokluklar, yetmezlikler sıkıntılarla boğuşuluyordu.

***

Bulunduğu yer daha çok köylülerin arazi anlaşmazlıklarının bol olduğu bir yöreydi. Tarla sınırları, ekilenler, biçilenler, hayvanlar, köylülerin sık sık birbirlerine düşmelerine ve işi büyütüp köy kavgalarına kadar götürmelerine neden oluyordu. Çoğu zaman vurdulu kırdılı hale gelen ve jandarmaya kadar uzanan bu anlaşmazlıklardan sonra ilk davranan taraf koşup ona geliyor, kendilerini mahkemede savunmasını istiyordu.

O, kapısına gelenleri müşteriler gibi görmüyordu hiçbir zaman. Dinliyor, anlamaya çalışıyor, onların ve karşı tarafın hatalarını, suçlarını irdeliyor, topu topu on beş metrekarelik yazıhanesinde ama yine de koskoca bir hakim gibi kararlar veriyordu.

Kavga eden köylüleri genellikle tanıyordu. Mahkeme ile gidilecek yol her iki tarafa da çözümden çok yeni anlaşmazlıklar, gerginlikler, sıkıntılar getirecekti; bunu da biliyordu. Onun kendi yöntemleri vardı adaleti sağlayan.

İki köye de haber gönderiyor, ileri gelenlerini, kavgalara karışan aileleri, konuları, komşuları çağırıyordu. Yakınlarda bir yerde bulunan mesire yerinde topladığı köylüler için her zamanki lokantacısını arıyor, kuzu çevirme siparişi veriyordu. Masalar kuruluyor, kavunlar, karpuzlar kesiliyor, sofralar rakılarla donatılıyor, yeniyor, içiliyor, eğleniliyor ve ziyafet bitip ayrılırken her iki tarafın kavgalı köylüleri de birbirleriyle sarılıp öpüşüyor, dargınlıklara son veriliyor, barışla ve keyifle ayrılıyordu.

Söylemeye gerek yok, avukatlık ücretinden olmak bir yana, ziyafetin tüm masrafını da o ödüyordu. Kazancı ise iki köy halkının daha da artan sevgi ve saygısıydı…

***

Koskoca bir hayat böyle geldi, geçti. Emekli oldu, çalışmayı bıraktı. Daha da doğrusu çalışma onu bıraktı. Artık savunmasını yapacağı kişiler için harcayacağı parası da yoktu. "Enayi avukat"a çıkarmıştı kimileri onun adını.

Evdeki tartışmalarda dahi kim haklıysa onu savunur, evdekilerden biri hatalıysa asla ailesidir diye görmezden gelmez, hata yaptığını ısrarla yüzüne vururdu.

Bu avukat, bu adalet elçisi, bu onurlu insan BENİM BABAMDI.

Düşünüyorum da önceleri pek anlayamamışım onu, nasıl bir mücadele içinde olduğunu bilememişim. Mahkemelere çıkıp insanları savunuyor sanmışım hep. Oysa onun savunduğunun insanlar değil, "insanlık" olduğunu ve en büyük inancının vicdanı olduğunu yıllar önce onu kaybettiğimde anladım.

Son günlerinde bakışları donuk, hareketsiz, sakindi. Konuşmuyor, zorunlu olmadıkça cevap vermiyordu. O zamana kadar söyleyeceklerini söylemiş, yapacaklarını yapmış, yorgun düşmüştü. Kendini sıradan bir insan, sıradan bir avukat gibi görmemiş, tanrının yer yüzüne indirdiği bir adalet görevlisi gibi yaşamıştı hep. Yüzünde müthiş bir huzur vardı. Hiç bir haksız kuruşu cebine koymamış, hiç bir insanın kalbini kırmamış bir insanın mutluluğu vardı üzerinde. Öylesine rahat gidiyor ve bu gidişten öylesine huzur duyuyordu ki.. Hiçbir şey için pişman değildi.

Babam öldü. Gözümün önünde küçücük bir bez parçasına sarıldı, daracık bir mezara konuldu. İnanılır gibi değildi gördüklerim. Babam, benim babam küçücük kalmıştı mezarın dibinde… Koskoca bir yaşam sona ermişti…

O gün bana bir şeyler oldu. Hayatımın en büyük gerçekleriyle o gün karşılaştım. Yaşam dediğin böyle bir şeydi. Nasıl yaşarsan yaşa, sonu böyle bitiyordu. Yüzünde endişe, korku, pişmanlıklarla çıkmak bu yolculuğa katlanılabilir bir şey değildi. Babam gibi gitmek vardı. Koltuğa oturmuş huzur içinde otobüsün kalkmasını bekler gibi karşılamak gerekir ölümü…

Bana ve aileme geride hiç bir şey bırakmadı babam, bırakamadı. Sadece yüzündeki o son bakış büyük bir miras olarak kaldı. O huzur, elde edilebilecek en yüksek hedefti. Yolundan hiç sapmamış, haksızlığa bulaşmamış, elini hak etmediğine uzatmamış, zalimin asla yanında olmamış biri olmayı öğrendim ondan…

Ben babamın yolundan gidebilmeyi arzu ediyorum. Onun kadar başarabilirsem, ben de son günümde, yüzümde aynı bakışı taşıyabilirsem hedefime ulaşmış olacağım.

Tüm hak ve adalet savaşçılarını, tüm dini "vicdan" olanları selamlıyorum.

Can AKKİRİŞ (2014/Mutluluğa Giden Yol/Cennetten Fotoğraflar)
 

Kendine inanmak, güvenmek ve kararlılıkla yürümek bir işte başarılı olmanın en önemli unsurları.

Yaratıcı yazarlığın ve roman yazımının tüm bilgi ve tekniklerinin verildiği atölyelerimize katılarak yazar olma yolunda kararlılıkla ilk adımlarını atan arkadaşlarımızın tümü bugün çalışmalarının sonuçlarını aldı, ilk kitaplarını yazdı. İçlerinde ikinci, hatta üçüncü kitaplarını yazanlar oldu. Bu başarılı arkadaşlarımızın en önemli ortak özelliği yazar olmak istemeleri, yazmayı çok sevmeleri ve bu yolda hiç bir bahane tanımadan çalışmaları.

Emeklerinin karşılığını alan, kitaplarını yayımlanma aşamasına getiren tüm yazarlarımızı kutluyoruz.

Sizler de okumayı, yazmayı seviyor ve kendi kitaplarınızı yazmak istiyorsanız, hiç zaman kaybetmeyin, başlamak için bir şeyler beklemeyin, önünüze engeller, bahaneler koymayın. Hiç kuşkunuz olmasın, gerçekten isterseniz siz de başaracaksınız.

 YENİ YAZARLAR YETİŞTİRİYORUZ
Atölyeye başvuranlar için bir tek koşulumuz var; bu işi gerçekten istiyor ve vakit ayırabiliyor olmak. Ön eğitimdi, şuydu, buydu, başka hiçbir şey gerekmiyor. Gerçekten yazarlığa meraklı olan, öğrenmek ve bu işi yapmak isteyen atölyelerimizde zaten öğreniyor. Yeni başlayanlar bile daha üçüncü ayda harika bölümler yazabilecek düzeye geliyor.

Yazmak, pek çok nedenle gerekli. İçimizde birikmiş o kadar çok şey var ki, dışarı dökülmesi gereken. Bir meslek olmasının yanı sıra yazdıklarımızdan ders çıkaracak, benzer hatalar yapmayacak binlerce okur olduğunu da düşünmek gerek. Bir tek kişinin yaşamına dokunur, ona iyilik katarsak yazdıklarımız, çok daha değerli hale gelmez mi?

“Yazmayı çok istiyorum ama zamanım yok” diyenler, emin olun ki aslında yazmak ile araları o kadar da hoş olmayanlar. Bu bir tercih meselesi. Hepimiz neyi daha çok istiyorsak ona daha öncelikle ve daha çok zaman ayırıyoruz. İş, güç, meşguliyet hepimiz için söz konusu.

Yazarlık konusu biraz da olsa ilginizi çekiyorsa, siz de bir kez daha düşünün. Eğer gerçekten yazmak istiyorsanız, daha fazla zaman harcamayın, hemen aramıza katılın, yazmaya başlayın.  Böyle bir dünyaya adım attıktan sonra bu işten aldığınız keyfi başka hiçbir şeyde bulamayacaksınız.

Hayat güzel. Yazı dünyamızda gerçekleri çok daha iyi ve derin görebiliyoruz. Artık hiçbir şey eskisi kadar canımızı acıtmıyor. Hiçbir şeye o kadar üzülmüyoruz. Yazarlığa başladıktan sonra fotoğrafın bütününe bakma alışkanlığımız gelişiyor. Fotoğrafın bütününde doğa var, dünya var, tüm insanlar, canlılar var. Dünyanın biz ve bizi üzenlerden ibaret olmadığını anladığınızda zaten çok yol almış oluyor ve artık yazılarınızı tüm insanlar için yazmaya başlıyorsunuz.
​
Bekliyoruz, katılın aramıza. Daha geç olmadan…